Ik was in mijn jaren als schooldirecteur echt een hoofd op pootjes geworden. Ik had het gevoel dat ik niet echt nuttig bezig was als ik niet nadacht over belangrijke zaken. Als het even wat stiller werd in mijn hoofd voelde het leeg en net alsof ik niet volop leefde. “Ik denk dus ik besta” was mijn moto.

Het niet in mijn lijf zitten veranderde volledig toen ik 15 jaar geleden een groot deel van het jaar op Centre Lothlorien ging wonen en werken, en de opleiding voor voetreflex therapeut ging volgen.
Centre Lothlorien is een prachtige plek midden in de natuur in Noord oost Frankrijk. Een plek om op te laden, cursuscentrum voor persoonlijke ontwikkeling. Samen met heel veel vrijwilligers hebben Lucas en ik deze plek opgebouwd en ons leven geleid met alles wat daarin gebeurde. Dolgelukkig zijn en ook geldzorgen, oneindig veel werk, scheidingen verwerken, heel veel heen en weer reizen voor de kinderen die nog in NL op school zaten, missen van vriendinnen, het overlijden van Lucas oudste zoon.  Onderuitgaan en steeds weer sterker opveren gedragen door de prachtige mystieke natuur van de plek en de ontelbare mooie ontmoetingen. En dat is wat voor mij het volle leven is.