Ik ben Maartje, Maartje de Boer. Maar liefst 49 jaar oud geworden, met een heerlijke partner en bijzonder gekke dochter van 8 jaar. Dat ik er nog ben, is wel een beetje een wonder.
Zo’n 8 maanden geleden werd ik namelijk getroffen door een hersenbloeding. Best een grote, maar vreemd genoeg herstelde ik vrij snel. Tot een bepaald niveau, en ik lijk daar maar niet bovenuit te komen. Dat is mijn uitdaging voor de komende tijd.
Een jaar of 5 geleden kreeg ik baarmoederhalskanker. Een ernstige vorm, die werd geopereerd en vervolgens aangepakt met warmtebehandelingen en bestralingen, zowel uitwendig als inwendig. Ik bedacht me tijdens de behandeling wat goed voor me was, en dat hielp.
En drie jaar dáárvoor was het allemaal een beetje raar met m’n zwangerschap. Ik kreeg pijnen, zo erg dat het leek alsof ik al ging bevallen, met 3 maanden oud. Na een tijdje werd ik hiervoor opgenomen, en bleek dat ik het bed moest houden, nog 3 maanden. De bevalling zelf, met een keizersnede gepland, verliep ook niet zo goed. Mijn baarmoeder scheurde op 2 plekken uit, en ik verloor 3,5 liter bloed. Het herstellen ging met 2 weken weer best snel. Achteraf gezien was het de kanker, die toen al dwars zat. Maar ach, gelukkig maar dat we het toen nog niet wisten.
Hiervoor was het emotioneel een rollercoaster waarin ik zat. Van mijn 17e tot mijn 39e had ik relaties met mannen die niet goed voor me waren, echt niet goed. Op één na, maar dat ging over en dat was ook prima.
En tot mijn 17e probeerde ik los te komen van mijn pleegouders, en eigenlijk ook van mijn gewone ouders. Zij hadden mij afgestaan toen ik 1,5 jaar oud was. Tussen mijn 14e en mijn 16e verlieten mijn twee pleegzussen het gezin, eerst de ene en een jaartje later de andere. Rond mijn 11e ging mijn pleegvader op zichzelf wonen. Halftijds dan, en de andere helft nog steeds bij ons. Zo kon hij zijn homoseksualiteit uitleven, die tot dan geheim was geweest. Ondertussen ging mijn pleegmoeder aan de drank: zij kon het allemaal niet meer aan. Dit duurde tot mijn 30e jaar, toen kwam zij er los van.
Al met al een heel avontuur. Waarin de meeste belangrijke zaken van veerkracht hem zitten in de zaken die níet benoemd zijn. In de details, die er waren, speciaal voor mij. Van de ringen die ik voor mezelf kocht toen ik hoorde dat het met mijn ongeboren dochter allemaal goed was, ook al stonden de signalen op rood. Van het uitzicht dat ik samen met mijn partner had, over de zee van mensen in een familieopstellingen sessie: magisch. Van de vriendinnen die mij zo lief zijn, die trouw er nog waren, nadat ik laatst bijna 2 maanden van de radar was verdwenen. En van het herstel – of niet – dat ik van mijn hersenbloeding ga ervaren.